- نقد و بررسی
- مشخصات
- نظرات کاربران
یکی از نشانههای ماندگار فرهنگ کهن ایرانی، گلیم قشقایی است. کمتر کسی پیدا میشود که این گلیمها را ندیده باشد یا آوازهشان به گوشش نرسیده باشد. گلیمهایی بازماندۀ هنر کهن ایران زمین که تاروپودشان با دستهای مهربان زنان و دختران عشاير گره میخورد. آقای سیدحسامالدین باقریان بیرقهای قشقایی را با الهام از این هنر زیبا طراحی کرده است. عبارت مبارک «حسن بن علی العسکری» به خط استاد روحالله ابوالفضلی در وسط این بیرق نوشته شده و بهشیوۀ چاپ سیلک روی پارچۀ کجراه نقش بسته است. اندازۀ این بیرق ۱۵۰×۵۰ سانتیمتر است.
«یادگاری»
لب تاقچۀ خانۀ مادربزرگ، ساعتِ کوکی قدیمیِ بدرنگی بود. ساعتِ خرابی که هیچوقت نه زنگ میزد و نه درست کار میکرد. از رنگ زرد چرک بدنه و کدر بودنِ شیشهاش میشد سنش را حدس زد. جایش همیشه جلوی دید بود. چند باری سعی کردیم روانۀ سطل آشغالش کنیم، اما هربار مادربزرگ میگفت: «طلاست، یادگاریه. نگاش میکنم، یاد بابا میافتم». ساعت چرک و رنگورورفته، طلا بود و یادگاری پدربزرگ. مادربزرگ دلش قرص بود به همین که فقط باشد و حضور عزیزش را یادآوری کند.
گوشه و کنار اتاق زندگیِ همهمان نشانههای رنگورورفتهای جا خوش کردهاند که از دید بقیه، اهمیتشان معلوم نیست؛ اما فقط خودمان میدانیم کجا، چه خاطرهای گره خورده به آنها و ثبت شده روی دفتر خاطرات. فقط خودمان خبر داریم که آن گلِ خشکشده لای کتاب را از کجا چیده بودیم و آن شیشۀ کوچک عطر از کجا راه پیدا کرده به جانماز. فقط خودمان میدانیم قابعکسهای روی دیوار چه حسی دارند و هرکدام را با کدام لبخند ثبت کردیم و با کدام یکی اشک ریختیم. ما آدمها دنبال خاطرهها و نشانههاییم و چشممان همیشه بهدنبال ردی است از آنهایی که دوستشان داریم؛ حالا این نشانه روی ساعت قدیمی پدربزرگ باشد، یا روی نامش، وسط بیرق!