«یادگاری»

لب تاقچۀ خانۀ مادربزرگ، ساعتِ کوکی قدیمیِ بدرنگی بود. ساعتِ خرابی که هیچ‌وقت نه زنگ می‌زد و نه درست کار می‌کرد. از رنگ زرد چرک بدنه و کدر بودنِ شیشه‌اش می‌شد سنش را حدس زد. جایش همیشه جلوی دید بود. چند باری سعی کردیم روانۀ سطل آشغالش کنیم، اما هربار مادربزرگ می‌گفت: «طلاست، یادگاریه. نگاش می‌کنم، یاد بابا می‌افتم». ساعت چرک و رنگ‌‌و‌رورفته، طلا بود و یادگاری پدربزرگ. مادربزرگ دلش قرص بود به همین که فقط باشد و حضور عزیزش را یادآوری کند.

گوشه و کنار اتاق زندگیِ همه‌مان نشانه‌های رنگ‌و‌رو‌رفته‌ای جا خوش کرده‌اند که از دید بقیه، اهمیتشان معلوم نیست؛ اما فقط خودمان می‌دانیم کجا، چه خاطره‌ای گره خورده به آن‌ها و ثبت شده روی دفتر خاطرات. فقط خودمان خبر داریم که آن گلِ خشک‌شده لای کتاب را از کجا چیده بودیم و آن شیشۀ کوچک عطر از کجا راه پیدا کرده به جانماز. فقط خودمان می‌دانیم قاب‌عکس‌های روی دیوار چه حسی دارند و هرکدام را با کدام لبخند ثبت کردیم و با کدام یکی اشک ریختیم. ما آدم‌ها دنبال خاطره‌ها و نشانه‌هاییم و چشممان همیشه به‌دنبال ردی است از آن‌هایی که دوستشان داریم؛ حالا این نشانه روی ساعت قدیمی پدربزرگ باشد، یا روی نامش، وسط بیرق!