«دیوارها دل دارند!»

آدم‌ها رازهایشان را همیشه به درها می‌گویند تا دیوارها خوب بشوند. از دیوار صدا درمی‌آید و از آدم‌ها نه! دیوارها همیشه می‌شنوند و جایِ جایَش حرف‌های زیادی برای گفتن دارند؛ اما هیچ‌کس حواسش نیست که همین گفت‌وشنودها باید از جایی برخیزد و بر جایی بنشیند. جایی که مثل صندوقچۀ کوچک و خاک‌گرفتۀ گوشۀ انباری، رازهای قدیمی را در خودش نگه‌ داشته است؛ جایی مثل قلب، مثل دل.

کسی هنوز توی دل دیوارها را ندیده است. حکماً دلشان سرسرای رازهای تاریخ است. وقتی جایی ثابت ایستاده باشی و هرروزِ خدا رفت‌و‌آمدِ ابنای بشر را ببینی، حوصله‌ات سر می‌رود. می‌گردی دنبال جزئیاتِ اطرافت و چه‌چیزی جالب‌تر از تابلوها و نگاره‌های پیشِ رویت؟ همان نقش‌هایی که رویِ همتای روبه‌رویت جاخوش کرده و تو هربار گم می‌شوی در تاروپودش.

آدم‌ها به دیوارها تکیه می‌کنند و نجوای اسرارشان را از آجرهایش می‌شنوند. یادشان می‌رود تصویر روبه‌روی محرم اسرارشان را بادقت انتخاب کنند. یادشان می‌رود دیوارها هم دل دارند و گاهی فقط محتاج یک اشاره‌اند تا یک دلِ سیر برای همۀ رازهای تاریخ اشک بریزند. یادشان می‌رود گاهی همین عبارت «عقیلة العرب» برای یک دیوار، روضۀ مکشوف است که دل دیوار لک زده برایش.