«گوهرعزت»

عزت و ذلت تنها دو واژه‌ نیستند. دو سبک، دو راه و دو سرانجام برای حیات‌ آدمی‌ هستند که در تقابل با هم قد علم کرده‌‌اند. آدم نمی‌تواند هم عزیز باشد و هم ذلیل، راه عزت از مسیر ذلت نمی‌گذرد. انسانی که طعم خوش عزت حقیقی را بچشد، تن به ذلت نمی‌دهد و آن‌که ذلیل شده، می‌داند  چه گوهر گران‌بهایی را از دست داده  است. 

ما خوب می‌دانیم که عزیزشدن آسان نیست؛ ارزشی است که برای به‌دست‌آوردنش گاه باید سنگ بر شکم ببندی و مصائب شعب ابی‌طالب را به جان بخری؛ گاه باید قیام کنی و شاهد فرودآمدن تیر سه‌شعبه بر گلوی طفل شیرخواره‌ات یا شاهد پیکر بی‌دست برادرت باشی؛ گاه باید از زیبایی‌های مقتل جگرگوشه‌هایت خطابه کنی. آری؛ ما آموخته‌ایم که جهاد، ایستادن در برابر ذلت است و آدمی را عزیز می‌دارد. جهاد که کوشیدنِ همراه با فداکاری در راه خدا با جان و مال و دیگر داشته‌هاست. جهادی که مولای‌مان علی علیه‌السلام چنین ما را به آن فرامی‌خواند: «در راه خدا با دست‌های خود بجنگيد. اگرنتوانستيد، با زبان‌های خود بجنگيد و اگر باز هم نتوانستيد، با دل‌های خود بجنگيد».

آری؛ گاهی جنگیدن در راه خدا آن است که از هرچه موجب ذلت و خواری‌ است، بیزاری بجوییم. گاهی جنگیدن در راه خدا پوشیدنِ پیراهنی است که این بیزاری از ذلت را فریاد می‌زند.