یادش بخیر! دلمان گرفته بود و هوای مشهد کرده بودیم. انقدر بی تاب شده بودیم که هرچند از لحاظ مالی وضعیت خوبی در آن برهه نداشتیم، با کمی قرض از دوستان، راهی مشهد شدیم.

مادرم اما با اینکه خیلی دلتنگ آقای مهربانی ها بود، نمی توانست بیاید.

قبل از سفر، مثل همیشه، کنار گوشم «فالله خیر حافظا و هو ارحم الراحمین» خواند و با اشک راهیم کرد. لحظه آخر گفت: «مادر جان! من چشم به راه خودتانم. ان شاء الله به سلامتی برید و برگردید. خودتان را مثل همیشه به زحمت نیاندازید. مخصوصا این بار که با کلی قرض راهی شده اید. برای من سلام رساندن به آقا، بهترین هدیه و سوغات است.

اما دل من خیلی در تب و تاب بود که از این سفر روح افزا، تحفه ای برایش ببرم، که جان و دل او هم مثل ما جلا بگیرد و کیف کند.

همیشه برایش زعفران و هل و نبات و این چیزها می بردم.

اما شما که غریبه نیستید. با این اوضاع قیمت ها تهیه هرکدام از اینها، حتی به مقدار کم، هزینه زیادی برایم داشت.

از طرفی دوست داشتم تحفه ای برایش ببرم  که با دیدنش حس و حال حرم را مثل ما بچشد

روز آخر بود و هنوز گزینه خوبی نیافته بودم، تا اینکه به طور اتفاقی در یکی از فروشگاه ها، بسته ای زیبا و جذاب دیدم که محتویاتش بسیار جذاب تر از خود بسته بندیش بود.

انگار اصلا این بسته را برای نیاز من ساخته بودند. همانی بود که می خواستم. هم محتویاتش جامع سوغات مشهد بود و هم هزینه اش مناسب. 

روزی که خدمت مادر رسیدم و بسته را تقدیمشان کردم. حدود نیم ساعتی با یک چشم اشک شوق می ریختند و با چشم دیگر اشک فراق.

میگفت خانه ام بوی حرم آقا گرفته و با اشک برایمان چای هل و زعفرانی دم کرد و گفت: عزیزم این نبات را باید خودت میل کنی و کامت شیرین شود که مرا شیرین کام کردی مادر. جایتان خالی! چه نبات و هل و زعفرانی بود.

هیچ وقت حالت چهره آن روزش را از خاطر نمی برم. خدا نصیب شما هم بکند چنین حال و هوایی را.