روضه اوج می‌گیرد، مداح لحظه‌ای سکوت می‌کند، صدای مویه‌ها بلند می‌شود. یکی از میان جمعیت، دو‌سه بار روی پایش می‌کوبد؛ یکی روی زانویش بلند شده، دستش را جلوی دهانش گرفته و مبهوت، اشک می‌ریزد. مداح می‌خواهد هجمه‌ای دیگر به قلبمان بیاورد، نفس را چاق می‌کند، ولی خودش هم می‌زند زیر گریه! مداح که گریه کند، یعنی وضعیت خیلی پریشان شده. اما این وسط یکی هست که اسمش را نمی‌دانم، همیشه در این لحظه، گریه‌کنان دستمال‌کاغذی می‌گرداند. یک‌جور تسلی دادن غم‌انگیز! عزادار که به عزادار تسلی بدهد، یعنی وضعیت خیلی پریشان شده....