«قرار یاری»

نویسنده‌ای روسی در مقدمۀ کتابش گفته بود برای اینکه بتواند روایت سربازیِ خودش را در جنگ جهانی دوم بنویسد، هر روز ابتدا لباس سربازی‌اش، که کهنه و خاک‌آلود و زخمی از رد گلوله و ترکش‌ها بوده را می‌پوشیده و بعد می‌نشسته پشت میزتحریرش به نوشتنِ سرگذشت پرتلاطم خود در جنگ.نویسنده باور داشت که هویت ملی و تمام خاطراتش به آن لباس گره خورده است. گفته بود تا قبل از پوشیدن این لباس همه‌چیز از خاطرات آن دوران را مبهم و غبارآلود به یاد داشته، ولی همین که لباس را می‌پوشیده، حوادث جنگ عین یک فیلم از مقابلش عبور می‌کرده است. تو گویی آن‌ها را در همان لحظه می‌بیند. بعد انگشتانش تازه جان می‌گرفته برای نقل روایات جنگ.
واقعیت هم همین است. ما با لباسی که می‌پوشیم هویت خود را نمایش می‌دهیم. طرز فکر، سلیقه، باورها و سبک‌زندگی‌مان را. گاهی داشتن یک لباس یعنی یادآوری‌ مسئولیتی خاص در هر لحظۀ زندگی. اینکه من یک عهدی با صاحب نشانِ روی لباسم دارم که باید هرلحظه در هر موقعیتی مراقبش باشم. یعنی می‌خواهم میان شلوغی ایام و سروصدای دنیا، عهدم را فراموش نکنم که به‌عکس به سایرین هم معرفی‌اش کنم. بگویم که ما رهاشده و تنها نیستیم. ما قراری داریم و مسئولیتی. قراری برای یاری آن سیصد و سیزده نفر.