ش, مرداد 15, 2020
0
هر خانه یک حسینیه
کوچه‌های قدیمی باریک بودند. خانه‌ها به هم نزدیک بود. سلامِ هم را می‌شنیدند.
محرم که می‌شد، هرکس چراغی روشن می‌کرد. گاهی در کوچه‌ای چند هیئت بود. این بیرق و ساز‌وبرگ هیئت، طعم رقابت نداشت؛ رنگ خودنمایی نداشت؛ معنای تفرقه نمی‌داد و این پرچم جمع‌و‌جور که سر در خانه می‌زدند، معنی‌اش این بود: «این خشت و آجر، صاحبش من نیستم؛ دیگری است». معنی‌اش این بود: «ما نیز یکی باشیم از جملۀ قر...
